فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 6، شماره 1، بهار 92 ، شماره پی در پی 19

حرص و طمع در مثنوی مولوی و مقایسه آن با چهار اثر در حوزه ادبیات تعلیمی

صفحه (0 - 0)
لیلا نوروزپور
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
تحلیل آثار ادبیات تعلیمی از لحاظ سبک فکری اهمیت بسیاری دارد، چرا که نشاندهنده نوع رویکرد مولف به امور اخلاقی است. در این پژوهش چهار اثر تعلیمی پیش از مولوی قابوسنامه، رساله قشیریه، کیمیای سعادت و اخلاق ناصری - در مقایسه با مثنوی مولوی مورد بررسی قرار گرفته است. به این منظور یکی از رذایل اخلاقی طمع و حرص- برای بررسی موردی انتخاب شد. نتایج این پژوهش نشان میدهد که در قیاس با دیگر کتابها که بر جنبه های اجتماعی و فردی طمع تاکید کرده اند یا به جنبه ثواب و عقاب اخروی، مولوی با نظر به پیچیدگیهای روان آدمی و جذابیت تمایلات نفسانی، جنبه های گوناگون طمع را بررسی کرده و نفسانیات و بویژه طمع را آفاتی برای شناخت و سلوک عرفانی دانسته است بگونه ای که تداوم پیروی از هواهای نفسانی مانع ادراک میشود. در اندیشه مولوی عاری بودن از طمع ، موجب کسب تجربه های شهودی و دستیابی به معرفت عرفانی است.

کلمات کلیدی
سبک فکری , مولوی , ادبیات تعلیمی , سبک شناسی